PRZECIWDZIAŁANIE PRZEMOCY DOMOWEJ
Wiadomość podstawowe /definicje, rodzaje przemocy, mechanizmy/.
Przemoc domowa – należy przez to rozumieć jednorazowe albo powtarzające się umyślne działanie lub zaniechanie, wykorzystujące przewagę fizyczną, psychiczną lub ekonomiczną, naruszające prawa lub dobra osobiste osoby doznającej przemocy domowej, w szczególności:
-
narażające tę osobę na niebezpieczeństwo utraty życia, zdrowia lub mienia,
-
naruszające jej godność, nietykalność cielesną lub wolność , w tym seksualną,
-
powodujące szkody na jej zdrowiu fizycznym lub psychicznym, wywołujące u tej osoby cierpienie lub krzywdę,
-
ograniczające lub pozbawiające tę osobę dostępu do środków finansowych lub możliwości podjęci pracy lub uzyskania samodzielności finansowej,
-
istotnie naruszające prywatność tej osoby lub wzbudzające u niej poczucie zagrożenia, poniżenia lub udręczenia, w tym podejmowane za pomocą środków komunikacji elektronicznej.
Osobą doznająca przemocy domowej może być:
-
małżonek, także w przypadku gdy małżeństwo ustało lub zostało unieważnione, oraz jego wstępni, zstępni, rodzeństwo i ich małżonkowie,
-
wstępni i zstępni oraz ich małżonkowie,
-
rodzeństwo oraz ich wstępni, zstępni i ich małżonkowie,
-
osoba pozostająca w stosunku przysposobienia i jej małżonek oraz ich wstępni, zstępni, rodzeństwo i ich małżonkowie,
-
osoba pozostająca obecnie lub w przeszłości we wspólnym pożyciu oraz jej wstępni, zstępni, rodzeństwo i ich małżonkowie,
-
osoba wspólnie zamieszkująca i gospodarująca oraz jej wstępni, zstępni, rodzeństwo i ich małżonkowie,
-
osoba pozostająca obecnie lub w przeszłości w trwałej relacji uczuciowej lub fizycznej niezależnie od wspólnego zamieszkiwania i gospodarowania,
-
małoletni,
osobą doznającą przemocy domowej należy także rozumieć małoletniego będącego świadkiem przemocy domowej.
- wobec, których jest stosowana przemoc domowa.
Osobą stosującą przemoc domową jest pełnoletni, który dopuszcza się przemocy domowej wobec wymienionych osób.
Świadkiem przemocy domowej jest osoba, która posiada wiedzę na temat stosowania przemocy domowej wobec wymienionych osób.
- zgodnie z art. 304 §1 Kodeksu postępowania karnego:
Każdy, kto dowiedziawszy się o popełnieniu przestępstwa ściganego z urzędu, ma społeczny obowiązek zawiadomić o tym prokuratora lub Policję.
- zgodnie z art. 12 ustawy z dnia 29 lipca 2005 o przeciwdziałaniu przemocy domowej.
1. Osoby, które w związku z wykonywaniem swoich obowiązków służbowych lub zawodowych powzięły podejrzenie o popełnieniu ściganego z urzędu przestępstwa z użyciem przemocy domowej, niezwłocznie zawiadamiają o tym Policję lub prokuratora.
2. Osoby będące świadkami przemocy domowej powinny zawiadomić o tym Policję, prokuratora lub inny podmiot działający na rzecz przeciwdziałania przemocy domowej.
Kryteria przemocy domowej *:
Intencjonalność – działania osoby stosującej przemoc domową nie są przypadkowe. Osoba stosująca przemoc dąży do uzyskania pełnej kontroli i władzy nad osobą doznającą przemocy, do jej bezwzględnego posłuszeństwa. Jest przekonana, że wie co jest dobre dla pozostałych członków rodziny, a w związku z tym posiada wyłączne prawo podejmować decyzje, ustalać zasady życia w rodzinie – pozostali muszą się podporządkować.
Dysproporcja siły – nie chodzi tu jedynie o różnicę sił fizycznych, ale także przewagę związaną z pozycją społeczną, odpornością psychiczną, statusem materialnym itp. W związku opartym na przemocy jeden z partnerów czuje się silniejszy, a drugi – słabszy. W wyniku kolejnych aktów przemocy różnica sił coraz bardziej się pogłębia, osoba doznająca przemocy staje się coraz bardziej bezradna, a osoba stosująca przemoc – coraz bardziej silna i bezkarna.
Naruszanie godności i praw – osoba stosująca przemoc domową narusza godność osoby doznającej przemocy, poniża ją, ośmiesza, pozbawia wszelkich praw (np. do kontaktów z rodziną, godziwych warunków życia, itp.)
Powodowanie cierpienia i szkód – osoby doznające przemocy doznają zarówno szkód fizycznych jak i psychicznych. W wyniku wieloletniej przemocy domowej mogą dojść do przekonania, że zasługują na takie traktowanie.
Rodzaje przemocy domowej:
Przemoc gorąca to gwałtowny wybuch tłumionych uczuć złości, frustracji, wściekłości, powodujący agresywne zachowania. Często przyczyny tych trudnych uczuć tkwią pozarodziną, np. powodują je konflikty w pracy. Nie mogąc sobie z nimi poradzić osoba stosująca przemoc odreagowuje je na członkach rodziny. Wie, że może sobie na takie zachowanie bezkarnie pozwolić.
Przemoc chłodna w przeciwieństwie do przemocy gorącej nie wiąże się z gwałtownymi emocjami i agresywnymi zachowaniami. Wydaje się, że sprawca przemocy jest spokojniejszy bądź bardziej się kontroluje. Przemoc chłodna przyjmuje także postać bardzo rygorystycznego stylu wychowania czy też autorytarnego traktowania dorosłych członków rodziny. Osoba, która krzywdzi jest przekonana o słuszności swoich czynów, zawsze znajdzie dla nich usprawiedliwienie: „gdybym ich nie bił, to nie wyrosłyby na porządnych ludzi”, „to dla jej dobra, bo inaczej całkowicie się zmarnuje”, itp.
Czynniki ryzyka przemocy domowej:
-
Normy społeczne i kulturowe.
Przemoc domowa jest skutkiem wielowiekowego, społecznego przyzwolenia na krzywdzenie osób najbliższych, w szczególności kobiet i dzieci. W wielu środowiskach akceptuje się bicie, stosowanie kar cielesnych i panuje przekonanie o dominującej roli mężczyzny w rodzinie. (…) Ponadto silne przekonanie, że wszystko, co się dzieje w rodzinie należy do sfery prywatności z jednej strony wywołuje poczucie bezkarności osoby stosującej przemoc i bezradności osoby doznającej przemocy, a z drugiej – nasila niechęć innych osób do ingerowania w „cudze sprawy rodzinne”. W środowiskach charakteryzujących się dużą społeczną akceptacją przemocy, osoby doznające przemocy rzadko mogą liczyć na pomoc i wsparcie osób spoza rodziny, z kolei osoby stosujące przemoc nie muszą obawiać się zewnętrznych nacisków na zmianę zachowań wobec najbliższych. Badania pokazują, że przemoc wobec członków rodziny jest społecznie bardziej akceptowana i tolerowana niż stosowanie jej wobec obcych.
-
Dziedziczenie wzorca przemocy.
Przemoc bywa przekazywana z pokolenia na pokolenie. Dzieci wychowujące się w rodzinach, w których krzywdzi się bliskich, przyswajają sobie zachowania dorosłych, których są świadkami lub przemocy tej doznają. Uczą się, że przemoc to najlepszy i najbardziej skuteczny sposób rozwiązywania konfliktów. Jednak uczeniu się i naśladowaniu podlega jedynie pewien rodzaj agresywnej relacji, a nie konkretne zachowanie, np. bicie w określony sposób lub określonym narzędziem.
-
Uzależnienie i nadużywanie alkoholu.
Badania dowodzą, że większość osób stosujących przemoc domową jest pod wpływem środków odurzających (alkoholu i narkotyków). Także wiele osób stosujących przemoc krzywdząc swoich najbliższych, znajduje się pod wpływem alkoholu. Osłabia on kontrolę własnych zachowań, zwiększa prawdopodobieństwo reagowania złością i gniewem na trudności i niepowodzenia życiowe, zaburza ocenę sytuacji i może powodować błędną interpretacje zachowań innych osób. Uzależnienie od alkoholu nie zwalnia z odpowiedzialności za popełnione czyny, mimo że osoby stosujące przemoc często wykorzystują fakt bycia nietrzeźwym jako usprawiedliwienie swojego zachowania. Około 60% pacjentów lecznictwa odwykowego przyznaje, że ma problemy związane z przemocą wobec najbliższych. Warto jednak podkreślić, że nadużywanie alkoholu nie jest ani koniecznym, ani wystarczającym warunkiem stosowania przemocy. Obecny stan badań wskazuje na to, że nie ma związku przyczynowo-skutkowego między przemocą a alkoholem, ale można mówić o współwystępowaniu tych zjawisk.
-
Środowisko społeczne.
Istotnym czynnikiem sprzyjającym występowaniu przemocy domowej jest stres związany z aktualną sytuacją socjalno-ekonomiczną rodziny. Bezrobocie, problemy finansowe, mieszkaniowe czy zdrowotne, a także nawarstwianie się różnych problemów może wywoływać frustrację. To z kolei może sprzyjać pojawieniu się przemocy domowej. (W badaniach przeprowadzonych przez CBOS w 2005 r. Polacy wskazują brak pieniędzy jako główną przyczynę konfliktów w domu). Osamotnienie rodziny znajdującej się w trudnej sytuacji życiowej, izolacja, brak wsparcia z zewnątrz – osobistego lub instytucjonalnego – w sposób znaczący może wpływać na nasilenie zachowań związanych z przemocą.
Mechanizmy przemocy domowej:
-
Syndrom wyuczonej bezradności
To bezradność, która pojawia się w wyniku nabytych doświadczeń. Zwykle osoba doznająca przemocy poszukuje pomocy dla siebie. (…) Często jednak okazuje się, że działania mające ją ochronić, nie skutkują i nie przynoszą oczekiwanych przez nią efektów. Nabiera przekonania, że cokolwiek zrobi, to i tak nie zmieni to jej sytuacji. Ma poczucie, że jest krzywdzona, źle traktowana, że znęcanie się nad członkiem rodziny jest przestępstwem, jednak nie jest w stanie zmotywować się do działania.
-
Zjawisko prania mózgu
Mechanizm polegający na systematycznym, świadomym i celowym oddziaływaniu na człowieka w celu zmiany jego przekonań, postaw, uczuć, potrzeb. Działanie służące temu, aby członkowie rodziny funkcjonowali zgodnie z życzeniem osoby, która stosuje przemoc. Konsekwencjami „prania mózgu” są m.in. utrata poczucia własnej wartości oraz podporządkowanie się osobie stosującej przemoc domową. Metody stosowane w „praniu mózgu” to: izolacja, poniżanie i degradacja, monopolizacja uwagi, doprowadzenie do wyczerpania, wywoływanie lęku i depresji, naprzemienność kary i nagrody.
-
Zespół stresu pourazowego PTSD (post traumatic stress disorder)
Zaburzenia lękowe PTSD występują u ofiar napadów, gwałtów i innych traumatycznych wydarzeń, np. wojen, klęsk żywiołowych, wypadków drogowych. Dotyczą sytuacji, w których człowiek jest narażony na utratę zdrowia i życia. Nasilenie PTSD zależy od intensywności i czasu trwania traumy. Ponadto objawy PTSD są intensywniejsze u osób, które przeżyły traumę w wyniku aktywności człowieka (gwałt, przemoc domowa), niż u ofiar zjawisk naturalnych (powódź, huragan). Objawami PTSD są m.in. zaburzenia snu, drażliwość, wybuchy gniewu, złości, czujność, natarczywe wspomnienia, koszmary senne.
-
Proces wiktymizacji
Każdy „wchodząc” w związek z drugą osoba ma pewne wyobrażenia na temat swojego przyszłego życia, swojego małżeństwa, swojej rodziny. Akt przemocy burzy te wyobrażenia i wizję świata, partnera, siebie. Specjaliści nazywają to mianem burzenia utrwalonych przekonań. Osoba doznająca przemocy domowej czuje rozpacz i ma poczucie krzywdy, często na tym etapie zaczyna szukać pomocy. Niestety zdarza się, że spotyka się z nieprawidłowymi reakcjami osób, z którymi dzieli się swoimi problemami i od których oczekuje pomocy i wsparcia. Takie zachowanie przedstawicieli instytucji i służb, które przejawia się bagatelizowaniem problemów czy obwinianiem osoby doznającej przemocy nazywamy wtórnym zranieniem.
-
Syndrom sztokholmski
Takim mianem określono mechanizm, który zaobserwowano u ofiar zamachu terrorystycznego w Sztokholmie. U osób przetrzymywanych przez terrorystów, a następnie uwolnionych przez policję pojawiły się reakcje, które większość obserwatorów uznała za irracjonalne. Otóż niedawni zakładnicy zaangażowali się w proces obrony swoich oprawców, zamiast żądać sprawiedliwości, czy nawet odwetu (co w tej sytuacji byłoby bardziej zrozumiałe). Jedna z ofiar tak związała się z terrorystą, iż zawarła z nim związek małżeński. W tej sytuacji można mówić o „patologicznej wdzięczności” za to, co zamachowiec mógł zrobić, a w rezultacie tego nie uczynił. Mógł zabić, a tego nie zrobił. Był panem ich życia i śmierci i darował im to życie, więc tylko dzięki niemu żyją. Podobny mechanizm obronny pojawia się u osób doznających przemocy domowej. Są one wdzięczne za drobne przywileje, które jeszcze mają, za „miodowe miesiące”, za chwile spokoju i namiastkę uczucia ze strony krzywdzącego je partnera, a czasem nawet za to, że żyją.
-
Mechanizm „psychologicznej pułapki”
Wiele osób odczuwa zdziwienie, kiedy dowiaduje się, że osoba doznająca przemocy domowej tkwi w związku, który przynosi jej cierpienie, w którym jest upokarzana i w którym nie respektuje się jej praw. Tymczasem osoba doznająca przemocy domowej żyje nadzieją, że będzie lepiej. Dlatego też inwestuje w ten związek. Obwiniając siebie za całe zło, wierzy, że jeśli bardziej się postara, to będzie lepiej. Ma poczucie, że zależy to właśnie od niej. Im więcej się stara i wkłada w to działanie więcej energii, tym trudniej jej ze związku zrezygnować.
Rodzina z problemem przemocy domowej:
-
Osoba doznająca przemocy domowej.
U osób doznających przemocy domowej obserwuje się szereg konsekwencji przemocy. Są to m.in.:
zaniżone poczucie wartości, przekonanie o nieważności swoich potrzeb, marzeń, planów,
poczucie braku wpływu na własne życie, braku siły, mocy wewnętrzne, rozwiniętą silną zależność, przekonanie, że nic nie zmieni mojej sytuacji (bierność), obniżony nastrój, drażliwość, dolegliwości psychosomatyczne, brak szacunku dla siebie, poczucie winy, obwinianie siebie za akty przemocy, zaburzenia snu, zburzenia lękowe, zaburzenia depresyjne,
problemy z nadużywaniem alkoholu, leków.
„Ludzie oczekują od osób doznających przemocy naturalnych reakcji samoobronnych, że nie pozwolą się tak traktować, że obronią się i postawią „tamę” przemocy. Tak zachowałaby się osoba posiadająca moc sprawczą, osoba, która ma zachowaną psychologiczną możliwość obrony. Jednak sytuacja przemocy domowej nie jest normalną sytuacją. To sytuacja chronicznego stresu, napięcia, cierpienia, lęku, bezradności, poczucia braku wpływu na własne życie. Specyfika przemocy polega właśnie na tym, że ofiara przemocy utraciła swoją moc sprawczą i wewnętrzną siłę. Sprawca przemocy swoja ofiarę psychicznie, emocjonalnie obezwładnia.”
Przemoc wobec osób starszych to istotny problem społeczny, szczególnie w kontekście procesu starzenia się społeczeństwa na całym świecie. Ważne, aby nie pozostawać obojętnym wobec innych. Na co zwrócić uwagę?
Przede wszystkim, przemoc wobec osób starszych definiujemy jako jednorazowy lub powtarzający się akt lub brak stosownego działania, który prowadzi do lub stanowi ryzyko zranienia osoby starszej pozostającej pod opieką opiekuna lub innej osoby, z którą relacja powinna zapewniać zaufanie, a w rzeczywistości jest źródłem stresu, zranienia lub szkody osoby starszej (Lachs, Pillemer, 2004)
Częste rodzaje przemocy wobec osób starszych to przemoc psychiczna, ekonomiczna oraz zaniedbanie. Zachowania przemocowe mogą objawiać się na przykład poprzez wyzwiska,
izolowanie, poniżanie, szantażowanie, zabieranie emerytury, niezaspokajanie podstawowych środków do życia, takich jak ubranie, jedzenie, leki, higieny osobistej i bezpieczeństwa (Makara-Studzińska, Sosnowska, 2012)
Cykl przemocy
Opisując cykl przemocy w rodzinie L. Walker wskazała jak zachowują się osoby stosujące przemoc.
W fazie narastania napięcia sprawca przemocy czuje, że coraz więcej zachowań członków rodziny wzbudza jego irytację, rozdrażnienie i złość. Emocje te kumulują się i w miarę upływu czasu są coraz silniejsze. Ich przyczyną może być zbyt głośna zabawa dziecka, zła ocena przyniesiona przez dziecko ze szkoły, perspektywa pomocy w porządkach domowych, kłopoty finansowe, kłótnia w pracy, niesprzątnięte mieszkanie, późniejszy – niż zwykle – powrót dziecka ze szkoły lub parterki z pracy, niewłaściwie ustawione talerze na suszarce, zbyt gorąca herbata, „zupa za słona”, itp. Wydaje się, że atmosfera w domu staje się coraz bardziej napięta, aż wreszcie drobiazg powoduje, że sprawca „wybucha” (faza wybuchu). Zwykle traci kontrolę nad swoim zachowaniem: jest agresywny wobec bliskich może niszczyć sprzęty domowe, czasem wpada w furię staje się brutalny i wulgarny. Awantura rozładowuje napięcie, sprawca uspokaja się i dostrzegając rozmiar szkód, a czasem odczuwając wstyd i wyrzuty sumienia, przeprasza, obiecuje poprawę, zapewnia, że takie zachowanie nigdy już nie będzie miało miejsca. W okresie tym – nazywanym fazą miodowego miesiąca – zapewnia o swoich uczuciach, może przynosić kwiaty, kupować drobne prezenty, pomagać w pracach domowych i w opiece nad dziećmi. Próbuje zrehabilitować się zarówno przed osobą doznającą przemocy jak i przed samym sobą. Jeśli osoba doznająca przemocy uruchomiła działania interwencyjno-prawne powiadamiając policję lub inne służby – prosi o ich „odwołanie”. I często osoba doznająca przemocy tym prośbom ulega, chce wierzyć w zapewnienia, że to się nie powtórzy, ponieważ wie, że jej partner może być dobrym, kochającym mężem, ojcem. W miarę upływu czasu fazy cyklu przemocy powtarzają się coraz częściej. Faza miodowego miesiąca staje się coraz krótsza, a do „wybuchu” dochodzi coraz częściej.
(fragm. „Sprawca przemocy w rodzinie”, Wydawnictwo PARPAMedia).
Dziecko krzywdzone
Przemoc wobec dziecka (krzywdzenie dziecka) – intencjonalne zachowania lub ich brak, które powodują lub mogą powodować szkody dla rozwoju, zdrowia czy dobra dziecka.
Czynniki ryzyka przemocy domowej wobec dziecka:
-
Czynniki związane z rodziną:
przewlekła choroba w rodzinie, problemy ekonomiczne, posiadanie dzieci z różnych związków, nałogi, zgon jakiegoś dziecka w rodzinie z niewyjaśnionych przyczyn, kryzys rodzinny.
-
Czynniki związane z matką:
pierwszy poród przed 18 rokiem życia, 2 lub więcej nieudanych związków przed 25 rokiem życia, niesatysfakcjonujący związek z mężczyzną, własne doświadczenia związane z przemocą domową, problemy emocjonalne, poród bez zawarcia związku z ojcem, nałogi.
-
Czynniki związane z dzieckiem:
dziecko z poprzedniego związku, wada rozwojowa dziecka, dziecko urodziło się jako wcześniak, zachowanie dziecka (nadpobudliwość, moczenie nocne, problemy z jedzeniem, trudności ze spaniem, itp. )
oprac. na podst. materiałów edukacyjnych Fundacji Dajemy Dzieciom Siłę.
Formy przemocy wobec dzieci:
Przemoc fizyczna – zachowania, które niosą ryzyko nieprzypadkowych uszkodzeń ciała dziecka, np. bicie, szarpania, popychanie, policzkowanie, ciągnięcie za włosy, krępowanie ruchów, duszenie, przypalanie, itp.
Przemoc psychiczna – agresja werbalna, która ma wywoływać poczucie zagrożenia i lęk. Są to groźby, oskarżenia, straszenie, wyśmiewanie, manipulowanie poczuciem winy, upokarzanie, niszczenie ulubionych zabawek i przedmiotów należących do dziecka itp. Zawsze towarzyszy pozostałym formom krzywdzenia, ale również może występować samodzielnie.
Przemoc seksualna – zachowanie osoby dorosłej, które prowadzi do seksualnego zaspokojenia kosztem dziecka, np. gwałt, molestowanie, prezentowanie dziecku treści pornograficznych, ekshibicjonizm, itp.
Zaniedbanie – niezaspokajanie potrzeb fizycznych i emocjonalnych dziecka.
* oprac. na podst. materiałów edukacyjnych Krajowego Centrum Przeciwdziałania uzależnieniom.
Gdzie szukać pomocy:
Fundacja „ Dajemy Dzieciom Siłę :
-
Telefon zaufania dla dzieci i młodzieży tel. 116 111, udziela wsparcia dzieciom i młodzieży do 18 r.ż. Telefon jest anonimowy i bezpłatny, działa 7 dni w tygodniu, 24 godziny na dobę.
-
Telefon dla rodziców i nauczycieli w sprawie bezpieczeństwa dzieci tel. 800 100 100.
-
Poradnia dla Rodziców tel. 22 616 16 19.
Rzecznik Praw Dziecka:
-
Dzieci i młodzież, a także ich rodzice mają zapewnione wsparcie w formie bezpłatnej infolinii czynnej 7 dni w tygodniu. To Dziecięcy Telefon Zaufania Rzecznika Praw Dziecka 800 12 12 12. Pod tym numerem telefonu młodzi ludzie, a także ich opiekunowie mogą otrzymać bezpłatne i profesjonalnie wsparcie psychologiczne.
Świadek przemocy domowej
Z definicji określonej w art.2 pkt 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu przemocy domowej → świadku przemocy domowej – należy przez to rozumieć osobę, która posiada wiedzę na temat stosowania przemocy domowej lub widziała akt przemocy domowej.
Wraz z definicją świadka przemocy domowej ustawodawca wprowadził zasadę, zgodnie z którą małoletni będący świadkiem przemocy domowej, staje się z mocy prawa osobą doznającą przemocy domowej. Oznacza to, że za osobę doznającą przemocy domowej będą uznani wszyscy małoletni, którzy widzieli akt przemocy, oraz ci, którzy mają wiedzę (bez względu na jej źródło) o przemocy domowej.
Zgodnie z art. 12 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu przemocy domowej: osoby będące świadkiem przemocy domowej powinny zawiadomić o tym Policję, prokuratora lub inny podmiot działający na rzecz przeciwdziałania przemocy domowej.
Jak może zadziałać świadek przemocy?
● zadzwonić na 112, w sytuacji gdy do przemocy dochodzi w danym momencie,
● udać się do najbliższego Ośrodka Pomocy Społecznej i opowiedzieć o sytuacji (np. GOPS w Lubaniu ul. Dąbrowskiego 18, 59-800 Lubań tel. 75 721 2150).
● skontaktować się z Ogólnopolskim Pogotowiem dla Ofiar Przemocy pod numerem telefonu 800 120 002 lub Stowarzyszeniem „Niebieska Linia” pod numerami telefonów 1116 123, 22 668 70 00,
● przekazać wymienione wyżej numery osobie doświadczającej przemocy.
Bycie świadkiem przemocy może wiązać się z wieloma trudnymi emocjami, takimi jak lęk, złość czy poczucie bezsilności. Często osoby będące świadkami zastanawiają się czy reagować na dane sytuacje.
Dlaczego warto podjąć działanie?
Warto, ponieważ wspierające otoczenie może przyczynić się do szybszego wyjścia osoby doznającej przemocy z sytuacji, w której się znajduje. Ponadto osoba stosująca przemoc dostaje sygnał, że jej zachowanie nie jest akceptowalne.
Im więcej osób zareaguje, tym lepiej!
Dlatego zachęcamy do kontaktu pod całodobowym numerem telefonu 800 120 002
Przemoc wobec osób starszych to istotny problem społeczny, szczególnie w kontekście procesu starzenia się społeczeństwa na całym świecie. Ważne, aby nie pozostawać obojętnym wobec innych. Na co zwrócić uwagę?
Przede wszystkim, przemoc wobec osób starszych definiujemy jako jednorazowy lub powtarzający się akt lub brak stosownego działania, który prowadzi do lub stanowi ryzyko zranienia osoby starszej pozostającej pod opieką opiekuna lub innej osoby, z którą relacja powinna zapewniać zaufanie, a w rzeczywistości jest źródłem stresu, zranienia lub szkody osoby starszej (Lachs, Pillemer, 2004).
Częste rodzaje przemocy wobec osób starszych to przemoc psychiczna, ekonomiczna oraz zaniedbanie. Zachowania przemocowe mogą objawiać się na przykład poprzez wyzwiska, izolowanie, poniżanie, szantażowanie, zabieranie emerytury, niezaspokajanie podstawowych środków do życia, takich jak ubranie, jedzenie, leki, higieny osobistej i bezpieczeństwa (Makara-Studzińska, Sosnowska, 2012)
Gdzie szukać pomocy:
-
Lokalny system wsparcia:
-
ZESPÓŁ INTERDYSCYPLINARNY GMINY LUBAŃ
ul. Dąbrowskiego 18, 59-800 Lubań, tel. 75 646 5936, pokój nr 25.
-
GMINNY OŚRODEK POMOCY SPOŁECZNEJ
ul. Dąbrowskiego 18, 59-800 Lubań, tel. 75 722 2150, pokój nr 10
-
KOMENDA POWIATOWA POLICJI W LUBANIU
ul. Sikorskiego 4, 59-800 Lubań, tel. 47 873 44 200.
Dzielnicowy Gminy Lubań
tel. 47 87 342 03 lub 797 306 233
adres email: dzielnicowy.6@luban.wr.policja.gov.pl
Rejon służbowy: Nawojów Łużycki, Nawojów Śląski, Radogoszcz, Radostów Dolny, Radostów Średni, Radostów Górny, Mściszów, Henryków, Uniegoszcz, Pisarzowice.
Dzielnicowy Gminy Lubań
tel. 47 87 342 02 lub 797 306 245
adres email: dzielnicowy.5@luban.wr.policja.gov.pl
-
